369. Sensin kerîm, sensin rahîm

Sensin kerîm, sensin rahîm, Allah sana sundum elim.

Senden artık yoktur emim, Allah sana sundum elim.

Ecel geldi vade erdi, bu ömrüm kadehi doldu.

Kimdir ki içmeden kaldı, Allah sana sundum elim.

Gözlerim göğe süzüldü, Canım göğüsten üzüldü.

Dilim tetiği bozuldu, Allah sana sundum elim.

Uş biçildi kefen donum, hazrete yönelttim yönüm.

Aceb nice ola hâlim, Allah sana sundum elim.

Urdular suyum ılıdı, kavim kardaş cümle geldi.

Esen kalsın kavim kardaş, Allah sana sundum elim.

Geldi salacam sarılır, dört yana selâ verilir.

İl namazıma derilir, Allah sana sundum elim.

Salacamı götürdüler, makberime yetirdiler.

Halka olup oturdular, Allah sana sundum elim.

Çün cenazeden şeştiler, üstüme toprak eştiler.

Hep koyubanı kaçtılar, Allah sana sundum elim.

Yedi tamu, sekiz uçmak, her birinin vardır yolu.

Her bir yolda yüz bin çarşı, Allah sana sundum elim.

Geldi Münker ile Nekir, her birisi sordu bir dil.

İlâhi sen cevap vergil, Allah sana sundum elim.

Görün acep oldu zaman, gönülden eyleniz figan.

Ölür çün anadan doğan, Allah sana sundum elim.

Yunus, uzatma bu sözü, allah’ına tut hep yüzü.

Didardan ayırma bizi, Allah sana sundum elim.