371. Sensiz yola girer isem, çare yok adım atmaya

Sensiz yola girer isem, çare yok adım atmaya,

Gövdemde kuvvetim sensin, başım götürüp gitmeye.

Gönlüm, canım, usum, bilim senin ile karar eder,

Can kanadı sevi gerek uçuban dosta gitmeye.

Kendiliğinden geçeni doğan ednir maşuku,

Ördeğe, kekliğe çözer suda yüzeni tutmaya.

Bin Hamza'ca kuvvet vermiş Ganî Cebbâr aşk erine,

Dağları yerinden ırdı, yol eyler dosta gitmeye.

Yüz bin Ferhat külüng almış, kazar dağlar bünyâdını,

Kayalar kesip yol eğler, âb-ı hayat akıtmaya.

Âb-ı hayatın çeşmesi âşıkların visâlidir,

Kadehi dolu yürütür susamışları yakmaya.

Yedi veylin tamusunu kül eyler âşıklar ahı,

Kasdeder sekiz uçmağı, nûr edip nûra katmaya.

Âşık mı diyen ben ona? Tanrı'ın uçmağını seve,

Uçmak dahi bir tuzaktır, müminler canın tutmaya.

Âşık olan miskin olur, Hak yoluna teslim olur,

Her ne dersen boyun tutar, çare yok gönül yıkmaya.

Bildin gelenler geçtiler, gördün konalar göçtüler,

Aşk şarabın içen canlar, uymaz geçmeye, konmaya.

Tutulmadı Yunus canı, geçti tamudan uçmaktan,

Yola düşüp dosta gider, hem aslını uyakmaya.