387. Tehî görmen siz beni
Tehî görmen siz beni, dost yüzün görüp geldim.
Baki devr-i rüzigâr, dost ile sürüp geldim.
Odur söyleyen dilde, Varlık dostundur kulda.
Varlığım hep o ilde, ben bunda garip geldim
Bezirganım metaım çok, dest-girim ustadım Hak.
Ziyanım assıya yok, cümle değişip geldim.
Yerle gök yaratıldı, aşk ile bünyad oldu
Toprağa nazar kıldı, aksırdı durup geldim.
Gördüm yedi tamusun, sekiz uçmak kamusun.
Korkudan günahımı, anda sızdırıp geldim
İsa oldum kudretten, bahanem bir avrattan.
İnayet oldu Hak'tan, ölü diriltip geldim.
Âdem olup durmadan, nefsin boynun burmadan.
Yanıldım buğday yedim, uçmaktan çıkıp geldim.
Musayla Tur'a çıktım, bin bir kelime dedim.
Bu Hak bizi ne bilsin, anda bilinip geldim.
Nuh oldum tufan için, çok duruştum din için.
Doymayanı ben anda, suya boğdurup geldim.
Yalan değildir sözüm, bak yüzüme aç gözün.
Dahi örtülmez izim, uş yoldan erip geldim.
Çerçiş oldum basıldım, Mansur oldum asıldım.
Hallac pamuğu gibi, bunda atılıp geldim.
Eyyüb oldum tenime, cefa kıldım canıma.
Çağırdım Sübhanıma, kurtlar doyurup geldim.
Zekerya oldum kaçtım, Erdim ağaça geçtim.
Kanım dört yana saçtım, tepem deldirip geldim.
Yalınız Sübhan idi, Peygamberler can idi.
